Tak Zbigniew Herbert zatytułował wiersz poświęcony tej części swego pokolenia, która nie mogąc się pogodzić z faktem pozornej tylko niepodległości Polski, w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. kontynuowała walkę z „władzą ludową” i podpierającymi ją swymi bagnetami służbami sowieckimi. Analogia do prześladowanych wówczas wszelkimi metodami wilków była dość oczywista. Najłagodniejsze określenie, którego używano wówczas dla ich określenia, to „członkowie reakcyjnego podziemia”, i nie było metody  zwalczania, przed którą funkcjonariusze Milicji, UB czy Wojskowej Informacji zawahaliby się – szantaż, prowokacja, prześladowanie rodzin, tortury, skrytobójstwo, fałszywe zeznania.

Jednak nawet słynna Obława Augustowska nie zakończyła partyzanckiego oporu. Ostatni „wyklęty” ukrywający się w lasach Nadleśnictwa Augustów – Antoni Kiedrowicz ps. Lis, poległ w walce z żołnierzami KBW 2.10.1954 r..  Jego ciało wystawiono na widok publiczny w Lipsku, po czym pochowano w nieujawnionym do dziś miejscu, tak jak ujętych w Obławie.

Słownik biograficzny konspiracji niepodległościowej na Augustowszczyźnie i Suwalszczyźnie zawiera 1800 biogramów osób, co do których istnieją dokumenty sądowe lub milicyjne, świadczące o ich zaangażowaniu w walkę lub konspirację. A przecież bardzo wielu udało się uniknąć ujawnienia, o innych nie wiemy, bo faktu ich zamordowania nie ujawnili oprawcy.

Dziś złożyliśmy wieńce i zapaliliśmy znicze w trzech miejscach: w miejscu śmierci ppor. Wacława Sobolewskiego „Seka” w Osowym Grądzie, na dworcu kolejowym w Augustowie pod tablicą upamiętniającą ofiary represji stalinowskich oraz pod Pomnikiem Leśników Bohaterów Walk o Niepodległość w Studzienicznej.

W niedzielę 3 marca zapraszamy pod augustowski amfiteatr, gdzie podczas kolejnej edycji imprezy „Augustów biegnie wilczym tropem” trzymamy partyzancki biwak i udostępniamy  informacje o augustowskich „wilkach”.