W tym okresie trwa gorączkowa praca ptasich czy mówiąc szerzej zwierzęcych rodziców, by nakarmić bezradnych jeszcze potomków. Trzeba się śpieszyć, by do odlotu, lub do zimy przysposobić potomstwo do samodzielnego funkcjonowania. Stanowi to o być albo nie być dla gatunku.

W tym okresie młode zwierzęta wydają się być bezradne i kiedy je spotkamy w lesie albo w okolicach naszych domów, naturalnym odruchem staje się chęć udzielenia im pomocy. Każdej wiosny setki młodych, zdrowych zwierząt zabierają pełni troski ludzie, nie zdając sobie sprawy że właśnie dramatycznie zmniejszają szanse na ich przeżycie. Wiele zwierząt w okresie juwenalnym nie umie jeszcze swobodnie się poruszać, nie rozpoznają człowieka jako zagrożenie. Zabierając je by „ratować” w istocie odbieramy je rodzicom. Nasza interwencja jest usprawiedliwiona tylko wówczas, gdy znajdują się one w niebezpiecznej sytuacji lub są ewidentnie ranne.

Ptaki nie rozpoznają piskląt po zapachu, można więc włożyć wypadnięte pisklę z powrotem do gniazda – warunek  nie spłoszyć rodziców.

Kaczki, łabędzie od urodzenia podążają za rodzicami i same zdobywają pokarm naśladując rodziców, zagubione są z łatwością adoptowane przez inne ptaki z młodymi tego samego gatunku.

Młode jeleniowate i zające bez ruchu w ukryciu czekają na powrót rodziców, też nie mają własnego zapachu. Jeśli przytrafi nam się w odruchu niesienia pomocy zabrać je do domu, odstawienie w ciągu doby z powrotem w to samo miejsce gwarantuje, że odnajdzie je matka. To najlepsze co możemy zrobić.

Inspiracją do napisania tego artykułu jest poradnik autorstwa Andrzeja Kruszewicza i Agnieszki Czujkowskiej – „Zwierzęta w mieście, interwencje”. Zachęcamy do lektury.