Od wielu już lat, każdy zainteresowany, przy minimum wysiłku może zaobserwować go, czy to szybującego na orlim pułapie, czy to polującego nad taflą jeziora, czy zasiadającego na czatowni. Trwa spór - czy bielik jest wzorcem naszego godła ? Cóż – potęga skrzydeł, szponów i dzioba pewnie go do tego predysponują, ale kto miał możliwość częstszych i dłuższych obserwacji bielików z pewnością dostrzegł pewną ociężałość, żeby nie powiedzieć gamoniowatość tego orłana (tak go określa ornitologiczna systematyka, czyli gdzieś pomiędzy orłami a orłosępami a nie pośród orłów). To, że bielika przegania kruk, który swą długowiecznością i będącą jej pochodną – inteligencją góruje nad większością naszych zwierząt nie dziwi bardzo. Wszak on i wilkowi potrafi bezkarnie dokuczyć. Ale czy godzien jest miana naszego ptaka herbowego kolos, któremu wrony nie tylko potrafią podebrać zdobycz, ale i bezczelnie skubnąć go za ogon.

     W pełni natomiast do miejsca na naszej tarczy herbowej uprawniony jest moim zdaniem orzeł przedni. Ten mniejszy co prawda od bielika, ale nieporównywalnie od niego waleczniejszy ptak potrafi polować nawet na większe od siebie zwierzęta, a w obronie zdobyczy stawić czoło psu czy lisowi. Ten ostatni zresztą w okresie młodzieńczym (tzw. niedoliski) bywa częstą zdobyczą przedniaka. Przez ostatnich 17 lat nie mieliśmy informacji o obecności orła przedniego w terytorialnym zasięgu Nadleśnictwa Augustów. I wreszcie jest, i to znakomicie udokumentowana fotografią naszego kolegi Marka Węgrzynowicza. Ptak jest obecny w pewnym rejonie od dłuższego już czasu. Wiek osobnika nie rokuje na założenie gniazda w tym sezonie, ale za rok dwa – kto wie. W sytuacji gdy liczebność gatunku w Polsce szacowana jest kilkanaście, do góra dwudziestu kilku par, każde kolejne stanowisko byłoby znaczącą poprawa stanu populacji. Nie tracimy nadziei, że tym stanowiskiem będą lasy Nadleśnictwa Augustów .